Rozszerzenia to podstawowy mechanizm dodawania nowych funkcji do platformy za pomocą modułów dodatkowych. Rozszerzeń nie można jednak tworzyć dowolnie. Są one deklarowane przy użyciu przejrzystej specyfikacji definiowanej przez punkt rozszerzenia.
Każde rozszerzenie musi być zgodne ze specyfikacją punktu rozszerzenia, który ma być rozszerzany. Każdy punkt rozszerzenia definiuje atrybuty i oczekiwane wartości, które muszą być zadeklarowane przez rozszerzenie. Informacje te są przechowywane w rejestrze modułów dodatkowych platformy. Dostawcy punktów rozszerzeń wyszukują te informacje w rejestrze, dlatego ważne jest, aby tworzony moduł dodatkowy udostępniał oczekiwane dane.
W swej najbardziej podstawowej formie deklaracja punktu rozszerzenia jest bardzo prosta. Definiuje ona identyfikator i nazwę punktu rozszerzenia. Wszelkie inne informacje oczekiwane przez punkt rozszerzenia są charakterystyczne dla tego punktu rozszerzenia i udokumentowane gdzie indziej. (Definicje punktów rozszerzeń platformy można znaleźć na stronie Informacje dodatkowe o punktach rozszerzeń platformy).
Dokumentacja ta jest przydatna, ale nie oferuje żadnej programistycznej pomocy w sprawdzaniu poprawności specyfikacji rozszerzenia. Z tego powodu w środowisku PDE wprowadzono schematy punktów rozszerzeń, które opisują punkty rozszerzeń w formacie odpowiednim do automatycznego przetwarzania.
Schemat punktu rozszerzenia musi być poprawnym schematem XML, zgodnie z definicją zawartą w specyfikacji W3C. Jednak pełna specyfikacja schematu XML jest bardzo złożona i w większej części nieistotna dla tego konkretnego zastosowania. Dlatego w środowisku PDE wykorzystano tylko podzbiór cech schematu XML. Każdy schemat punktu rozszerzenia jest poprawnym schematem XML, ale w środowisku PDE nie są wykorzystywane wszystkie jego możliwości.
Utworzenie opisu punktu rozszerzenia za pomocą przyjętego w środowisku PDE schematu XML niesie wiele korzyści:
W środowisku PDE używany jest mały podzbiór elementów schematu XML. Zastosowanie pełnego schematu XML w tym konkretnym przypadku byłoby niepraktyczne. Podzbiór umożliwia odwzorowanie deklaracji DTD na schematy praktycznie w skali 1:1, pomijając przy tym ograniczenia deklaracji DTD. Poniżej wymieniono główne ograniczenia schematu punktu rozszerzenia w środowisku PDE:
Schemat XML napisany z uwzględnieniem tych ograniczeń jest uderzająco podobny do równoważnej deklaracji DTD, która definiuje taką samą gramatykę. Przewaga schematu tkwi w adnotacjach (służących zarówno do celów dokumentacyjnych, jak i do deklaracji metadanych). Dodatkową zaletą jest to, że schemat XML jest także napisany w języku XML, co znacznie ułatwia jego przetwarzanie i czytanie.
Powyższa lista służy tylko do celów informacyjnych. Najczęściej schemat XML jest definiowany przy użyciu edytora schematów dostępnego w środowisku PDE, który automatycznie generuje poprawny plik.