Pokazane już zostało, jak moduły dodatkowe wnoszą edytor do środowiska roboczego, ale nie było jeszcze omówienia implementacji edytora.
Nie ma dla edytorów "typowego" wzorca implementacji, ponieważ zazwyczaj udostępniają one semantykę specyficzną dla aplikacji. Narzędzie, które pozwala na edytowanie treści określonego typu i zarządzanie nią, udostępni zachowanie odpowiednio dostosowane do manipulowania danymi reprezentowanymi przez dany zasób.
Edytory mogą mieć dowolny kształt i rozmiar. Jeśli edytor modułu dodatkowego jest edytorem tekstu, może użyć domyślnego edytora tekstu lub utworzyć dostosowany edytor tekstu przy użyciu narzędzi udostępnionych na platformie. Z tej drugiej metody korzysta przykładowy edytor Java.
Jeśli edytor modułu dodatkowego nie jest edytorem tekstu, to moduł dodatkowy musi zaimplementować edytor niestandardowy. Edytory niestandardowe można budować na kilka sposobów, a każdy z nich zależy od wyglądu i zachowania edytora.
Kiedy model implementacji edytora już zostanie określony, implementacja przypomina programowanie autonomicznej aplikacji JFace lub SWT. Rozszerzenia platformy służą do dodawania akcji, preferencji i kreatorów niezbędnych do obsługi edytora. Jednak wnętrze edytora zależy w znacznym stopniu od zasad projektu aplikacji oraz modelu wewnętrznego.